Een oudere man zit op zijn mondharmonica te spelen. Ne me quitte pas. De plek is een ontmoetingsplaats van straatjochies in Ineke Holtwijks Engelen van het asfalt. Maar de straatjochies zijn er niet. Vermoedelijk komen die pas ’s avonds, op een tijdstip waarop eerzame burgers deze plek maar beter kunnen mijden. En de harmonica spelende man is verre van een dakloze. Ik loop op zondagochtend door het stadspark van Flamengo. Een park aangelegd tussen de snelweg die langs Rio’s kusten loopt en de baai van Guanabara, die de Portugezen destijds op een eerste januari ten onrechte voor de monding van de Januaririvier hielden. Die rivier bleek niet te bestaan, maar de naam van de plek zou nooit meer veranderen. In het begin van mijn zondagse wandeling stuitte ik op honderden in zwarte toga’s geklede meisjes die in groepjes voor fotografen samenklonterden. Ze hebben hun diploma gehaald en dat moet op de foto vastgelegd worden. Meestal worden ze op voor de gelegenheid aangesleepte ereschavotjes neergezet en ieder apart moeten ze poseren in een grote zetel met kunstig houtsnijwerk. Natuurlijk met het bijbehorende platte hoofddeksel met kwastje. Waarom er geen jongens bijzitten? Die zullen toch ook wel eens een diploma halen? Mijn vermoeden is dat het alleen gaat om afgestudeerden van schoonheidsacademies en secretaresse-opleidingen. Tussen al deze bedrijvigheid door zitten gezinnen op de grond te picknicken. Vlakbij is en deel van de snelweg afgezet voor een wielerwedstrijd. Het geluid van de knetterende luidsprekers lokte mij naar buiten.

Een groepje jonge vrouwen in witte jurkjes staat op het strand met de voeten in het water. Op commando moeten ze tegelijk opspringen om dat mooie plaatje met al die onderbenen in de lucht te krijgen. Dat moet vele malen herhaald worden. Maar voor carioca is dat geen probleem. Die zijn er dol op om gefotografeerd te worden en om selfie’s te maken. Een vrouwelijke carioca die een cameralens op zich gericht ziet, schiet meteen in een bevallige pose. Zelfs de ongeboren carioca moet het ontgelden. De mooiste parken – de botanische tuin en een paleistuin – zijn de meest geliefde plekken voor het fotograferen van de ongeborene. Ongegeneerd worden de blote zwangere buiken tentoongesteld om door de meegebrachte fotograaf vastgelegd te worden. Hoe groter en bloter de buik hoe beter. Daarbij moet regelmatig van decor en kostuum veranderd worden. Zo zie je ze met groepjes – zwangere vrouw, regisseur, kleedster, cameraman – door het park trekken op zoek naar de mooiste locatie. Datzelfde gebeurt ook met de aanstaande bruid. Die moet zich een paar dagen voor het huwelijk eindeloos in haar bruidsjapon laten fotograferen, al of niet met bruidegom. Ne me quitte pas, speelt de man op de mondharmonica.