Terug in Nederland zit ik op de fiets in de regen op weg naar het lokale winkelcentrum. Een plek waar je stevig in je schoenen moet staan om niet acuut depressief te raken. Vlak voor mij komt uit een zijstraat in straf tempo een meisje rijden. Capuchon, witte fietstassen, rode tas op de bagagedrager. Veel meer zie ik niet van haar. Even denk ik dat ze hard lacht tegen een onzichtbare gesprekspartner die zich in haar telefoon schuilhoudt, maar nee, ze huilt, met lange uithalen. ‘Ik hou zo van hem!’, vang ik op. Ik wil haar inhalen, zeggen ‘hij is jouw liefde niet waard’ en ‘wees gerust, hij komt echt, die hemelbestormende, allesverzengende liefde’ en ‘jij kunt van iemand houden, dus dat komt wel goed.’ Maar ze rijdt te snel voor mij. Al huilend rijdt zij rechtdoor waar ik afsla voor mijn boodschappen in het treurige winkelcentrum.