Om verschillende redenen vind ik het leuk om vrienden te logeren te hebben. Een daarvan is dat ik dan mijn laatste indrukken over hoe het met Nederland gaat, kan toetsen aan de mening van ingewijden. Want dat ben ik natuurlijk al lang niet meer. Dat ben ik me jaren geleden pijnlijk bewust geworden toen de Europese grondwet door de lidstaten goedgekeurd moest worden. Dat er in Frankrijk een forse anti-Europa stemming heerste was mij maar al te bekend, maar Franse vrienden en kennissen bezwoer ik dat dat in Nederland heel anders lag, dat Nederland een verschrikkelijk pro-Europees land is en dat die grondwet er zonder problemen goedgekeurd zou worden. Ik ben toen even een paar weken undercover gegaan om het leedvermaak van mijn Franse vrienden te ontlopen.
De laatste tijd zit ik met een nieuw probleem waar het Nederland betreft. Nee, ik bedoel niet de kunstsubsidies of de coffeeshops, of welk onderwerp dan ook waar Nederland zijn toch al danig aangetaste reputatie in het buitenland verder mee afkalft. Het gaat mij om het verbazende nieuws dat Nederlandse vrouwen genoeg hebben van begrijpende en behulpzame mannen en liever gewoon een lekkere macho hebben, zo eentje die je ongegeneerd en plein public een klap op de billen geeft en die niet eerst bezorgd informeert of je er wel zin in hebt. Dat was wel nieuws voor me, of liever gezegd het was nieuws voor me dat dat nieuws is, want in mijn beleving hadden wij al ruim twintig jaar geleden afscheid genomen van de begripvolle man in pastelkleurig tuinpak die best wel een stuk gevoel in de relatie wilde brengen. Ik begrijp nu dat hij er nog steeds is, dat hij moeilijker aan de dijk gezet kon worden dan het vrouwelijk deel der natie had gewild. Stop! Hier klopt iets helemaal niet. Ik weet niet of de aandachtige lezer het in de gaten had, maar ik was bezig een stel generalisaties en stereotypen door elkaar te klutsen zoals dat gebruikelijk schijnt te zijn aan de stamtafel of – zoals ze hier zeggen – in Café du Commerce. Dat levert echter geen briljante inzichten in maatschappelijke ontwikkelingen op. Want waar gaat het om? In de media wordt vastgesteld dat de zachte man heeft afgedaan. Of hij nog bestaat en voor wie hij precies heeft afgedaan wordt niet erg duidelijk. Bij navraag blijkt dat de indruk bestaat dat in kringen van de grachtengordel je als man maar beter op een 1100 cc Kawasaki kunt voorrijden dan op een transportfiets. De ‘grachtengordel’ is een geweldige mystificatie, want daar woont bijna niemand. Het gaat uiteindelijk om die paar duizend mensen die in de cafés en restaurants komen waar je gezien wilt worden, in Amsterdam wel te verstaan, want laten we wel wezen: buiten Amsterdam is het de woestijn, daar ben je hooguit omdat je er moet zijn, en zeker niet voor je lol. Maar ik dwaal af. Dat handjevol mensen dat de Nederlandse media bevolkt, vindt dus dat mannen ballen moeten hebben, en dat niet alleen, ze vinden ook dat vrouwen ballen moeten hebben. Er is zo mogelijk nog een grotere bewondering voor vrouwen met ballen dan voor mannen met ballen. Wij hebben hier in Frankrijk twee vrouwen met geweldige ballen: Marine Le Pen en Christine Lagarde. Ik zou er niets op tegen hebben als Nederland ze van ons overneemt. De eerste dan, want Christine Lagarde is toch al vertrokken naar Washington.
Wat is dat toch, die bewondering voor mensen met ballen? Ik ben bang dat het iets te maken heeft met de recente trend van verheerlijking van mensen die zeggen waar het op staat, die hardop zeggen wat anderen alleen maar durven te denken. Wilders quoi. Als je maar hard genoeg je eigen bekrompenheden rondbazuint, loop je een goede kans een held te worden. Een echte macho. Niet zo’n watje die zijn vrouw met thee op bed verwent. Het bed is ergens anders voor. Om gezellig met je vrouw naar een lekkere harde pornofilm te kijken. Maar laat ik uitkijken: straks blijk ik een nieuwe trend ontdekt te hebben.