Dat ik een kwart eeuw in Frankrijk wonen op deze manier zou afsluiten, had ik nooit kunnen bedenken. Ik kan het niet anders uitleggen dan dat Frankrijk me niet los wil laten en dat het zegt, nou ja als je dan echt weg moet dan zal je hier een stuk van je lichaam moeten achterlaten, voor minder doe ik het niet. Helemaal onverwacht kwam dat niet. We hadden een listige afleidingsmanoeuvre bedacht. Voordat we ons definitief opnieuw in Nederland zouden gaan vestigen, gingen we eerst naar ons vakantiehuisje in Zuid-Frankrijk en deden we net alsof dat ons nieuwe huis was. Intussen zaten we stiekem op Funda.nl naar een aardige woning in Nederland te zoeken en gingen we er zelfs soms een paar bekijken. In het vroege voorjaar van dit jaar vonden we het huis waarin we wilden gaan wonen. Alles deugde: het stadje, de omgeving en natuurlijk vooral het huis zelf. Op het laatste moment kwam er nog bijna een kink in de kabel in de vorm van een andere bieder. Achteraf begrepen we dat hier Frankrijk aan het werk was. Want ga maar na, kort na de acceptatie van ons bod kreeg ik een aantal lichamelijke klachten die spoedige behandeling wenselijk maakten. En aangezien wij op dat moment nog officieel in Frankrijk woonden en daar dus ook verzekerd waren, moest ik daar een heel traject met artsen, fysiotherapeuten en reumatologen doorlopen. Zonder al te veel resultaat overigens, maar dat terzijde. Dit was gewoon een typisch geval van obstructie door de tegenpartij. Toen ik klaar was met dit medische traject en het er naar uitzag dat we onze aandacht nu geheel op onze nieuwe woonplek konden gaan richten, retteketet boemboem, zwaar geschut van de tegenpartij. Nadat er als routine wat bloedonderzoek was gedaan, bleken er een aantal waarden niet helemaal te kloppen. Dus nader onderzoek. Ach, zei ik tegen mezelf en mijn omgeving, niets aan de hand, heb ik wel eens vaker gehad. Dat komt wel weer goed. We waren inmiddels weer in Nederland en dachten daar zeker de komende maanden te blijven. De dag voordat wij de sleutel van ons nieuwe huis in ontvangst konden nemen, belde ik de chirurg voor de resultaten van het onderzoek. Hij klonk niet meteen alarmerend, maar ja, er zijn kankercellen gevonden en het is het beste dat u zo snel mogelijk terugkomt en zeker binnen twee weken. Nog steeds doorzag ik het ragfijne spel van de tegenstander niet, en bovendien wat had dat uitgemaakt? Ik moest gewoon weer terug naar Frankrijk en door een molen van echo’s, scans, MRI’s, bloedonderzoek en voorbereidende gesprekken. Dat Frankrijk de strijd om de résidence principale had verloren was haar wel duidelijk, maar ze gaf zich niet zomaar gewonnen. Dus moest ik een stuk van mezelf afstaan. Dat offer is inmiddels volbracht en het ziet er naar uit dat ik nu mag vertrekken. Maar ik blijf op mijn hoede. Doordat we geheel tegen alle plannen en verwachtingen in het grootste deel van de afgelopen twaalf maanden hier in Zuid-Frankrijk hebben doorgebracht, zijn we zo van ons plekje gaan houden dat we ons mooie nieuwe huis bijna vergeten zijn. De listen van Frankrijk zijn talrijk en geraffineerd. Vive la France! Vive la république!