De afgelopen week zat ik op mijn boot in Sète. Eigenlijk een bootje, maar hoewel klein, is hij groot genoeg om erin te kunnen overnachten. Ik heb er alles in om een kort verblijf aangenaam te maken. Zo ook een espressokannetje voor zes kopjes koffie. Zo’n aluminium geval van Bialetti. Deze heb ik al meer dan 35 jaar. Onverslijtbaar die dingen. Op één onderdeel na en dat is de rubber ring die tussen de boven- en de onderkant zit. Die verteren na verloop van tijd en dan komt de koffie er opzij uitspuiten in plaats van aan de bovenkant. Dat lot trof mij deze keer en aangezien ik mij een week op de boot zonder koffie slecht kon voorstellen, ging ik in de stad op zoek naar nieuwe rubber ringen. Mijn eerste zoekactie leverde niets op. Ik vond geen winkels voor huishoudelijke artikelen behalve de Monoprix en die heeft van alles wat maar voor het meer specialistische werk kun je daar niet terecht. Ik kwam wel allerlei winkels tegen waarvan ik dacht dat moet ik onthouden, dat komt me vast nog wel eens van pas. Inmiddels weer vergeten natuurlijk. Dus terug naar de boot en op de laptop  de winkels voor huishoudelijke artikelen in Sète opgezocht. Dat waren er twee, op ruime afstand van elkaar gesitueerd.  De ene lag vlakbij de terminal voor de ferry’s naar Marokko en zou dus wel een Marokkaanse bazaar zijn. Die probeerde ik het eerst. Het was inderdaad het soort winkel dat ik verwachtte maar helaas met een schrijnend gebrek aan onderdelen van welk soort dan ook. De winkelier blafte me in basaal Frans naar de serviceafdeling van een grote supermarkt. Dat leek me een slecht idee, dus ging ik naar mijn tweede en laatste adres :  La Coutellerie (zoiets als : alles wat met messen te maken heeft)  in de Rue des Halles. Dat moest noodzakelijkerwijs in de buurt van de lokale markthallen zijn, alleen ik kon geen Rue des Halles vinden en de Sètois aan wie ik het vroeg wisten het niet of wezen me de dichtstbijzijnde weg richting markthallen, maar dat bleek dan de Rue Gambetta of de Rue Jean-Jaurès te zijn. Iemand verwees me naar de stadsplattegrond op een van die grote affichageborden van JCDecaux en daar vond ik inderdaad de Rue des Halles vlak achter de hallen, maar daar aangekomen leek hij opgelost, vervluchtigd te zijn. Bij een laatste rondgang zag ik in de buurt van de markthallen een koffiewinkel. Daar zouden ze toch in ieder geval moeten weten waar ik zo’n ding kan kopen, hield ik mijzelf voor. Nee, zei de mevrouw, ik verkoop dat niet en ik weet ook niet waar ze dat wél zouden kunnen hebben. In een winkel voor huishoudelijke artikelen, opperde ik. Die is hier niet, meende de mevrouw. Ik heb er een in de Gele Gids gevonden in de Rue des Halles, zei ik. Nooit van gehoord, zei de mevrouw. Ik speelde mijn laatste kaart uit: hij heet La Coutellerie. Het gezicht van de mevrouw klaarde op. O die, die is hier vlak om de hoek. U loopt de straat uit, slaat rechtsaf en dan loopt u er zo tegenop. Ik keek de mevrouw onbegrijpend aan. U bedoelt hier om de hoek en dan … ? Ja, precies. Ik bedankte haar hartelijk en liep boordevol ongeloof de aangegeven richting op. Ik was daar wel tien keer langsgekomen, dat kon toch helemaal niet ? En warempel, wat zag  ik toen  ik de hoek omsloeg ? Met koeienletters La Coutellerie boven een etalageruit.  Maar een straat kon je het niet noemen, meer een achteromgang van de markthal. Tien minuten eerder was ik letterlijk over het  winkeltje  heen gelopen. Sète is namelijk tegen een berg op gebouwd en de straat die hogerop ligt, loopt op dit punt over de huizen van de eronder liggende straat heen. Ik kan mij nu prijzen met de gedachte dat ik een straat ken die naar schatting bij 95 % van de Sètois onbekend is. Helaas was het winkeltje gesloten. Maar de volgende dag trok de eigenaresse van La Coutellerie in de Rue des Halles zonder aarzeling de juiste rubber ringen tevoorschijn.