2011 is geloof ik het jaar van alle records. Op het moment dat ik dit schrijf – 28 december om 15.40 uur – schijnt de zon op mijn kruin en wijst de thermometer buiten 11° in de schaduw aan. In andere jaren lag er vaak op dit tijdstip een bevroren meer voor ons en maakten wij wandelingen in het besneeuwde landschap om ons heen. Niets van dat alles. Bovendien kan ik nog een record toevoegen aan het lijstje dat we dagelijks in de media gepresenteerd krijgen. 2011 was het record bladerenopruimjaar. Ik heb nog nooit zoveel uren aan het opruimen van dode bladeren besteed als dit jaar. Tegen tien november had ik de tuin keurig schoongeharkt. Dat moest ook wel want de elfde zouden we naar Nederland vertrekken en ik zou pas na een maand weer terugkomen en net zo min als ik bij thuiskomst de vuile afwas op de aanrecht wilde aantreffen, wilde ik de tuin vol met bruine massa zien in verschillende stadia van ontbinding. Dat werd dus een race tegen de klok, maar het lukte: de dag voor vertrek keek ik tegen een opgeruimde tuin aan. Nou hingen er op dat moment nog wel wat bladeren aan de platanen maar met een beetje goede wil – dat wil zeggen noordenwind – zouden die allemaal het meer in geblazen worden en niet naar mijn tuin. Dat viel helaas een beetje tegen. Het had in mijn afwezigheid stevig gewaaid en natuurlijk niet alleen maar in de goede richting. Ik wist dus wat mij bij thuiskomst te doen stond. Welgemoed ging ik met hark en kruiwagen in de weer totdat het in de directe omgeving van het huis weer een beetje bladervrij was. Omdat er nergens meer een blad aan een boom hing, wist ik dat dit onvermijdelijk de laatste harkronde was. Dat maakte het wat minder erg, want niets is meer frustrerend dan dag na dag, week na week dode bladeren vanaf exact dezelfde plekken te moeten wegharken. En toen kwam half december die najaarsstorm die op zich alweer een record was. Hij heette Joachim en kwam met de maximaal toegestane snelheid op de tolwegen over dit deel van Frankrijk razen. Dankzij Joachim lag het overal waar ik het zo zorgvuldig had schoongeharkt nu weer vol bladeren en bovendien met afgerukte takken en dennenappels. Ik heb even overwogen mij gewonnen te geven (dat zou dan misschien geen record geweest zijn, maar wel een mijlpaal: 2011, Ton staakt de strijd tegen de gevolgen van natuurgeweld), maar verhalen indachtig van mensen die het afleggen tegen de natuur met de daaropvolgende onvermijdelijke verloedering ten gevolge, besloot ik de hark aan zijn winterslaap te ontrukken en als een volleerd nakomeling van Sisyphus opnieuw het onwillig gebladerte in het gareel te brengen. Dat levert dan weer een nieuw record op: op 31 december 2011 zal Ton er – in tegenstelling tot andere jaren en ondanks zijn niet te evenaren volharding – niet in zijn geslaagd zijn tuin bladervrij te krijgen.